Eerst kreeg ik gisteren Omama
op mijn dak.
Ik doe niet genoeg.
Ik moet de tuin voor het huis onkruid vrij maken
want broer hoeft toch niet alles alleen te doen ?
K flip mijn dakplaat uit.

Vakantie komt er aan, en vraag eega wel.
Maar als ze zegt: de jongens kunnen ook wel wat doen?
Zij eten er ook van ???
Waarvan? Die eten van t geld wat wij verdienen hoor
en in werken gaat veel vrije tijd zitten.
Ze doet het weer, ik ben weer de lul.

En dan gisteravond een berichtje op fb van iemand
die ongetraind, aan een keukentafel , met YouTube als trainer
zijn arm gebroken zegt te hebben.
Hij vind de sport gevaarlijk
en wil mij, mijn aw en de nederlandse aw stuk maken.
Dan ben ik er even zo klaar mee.

Slaap slecht vannacht en sta op het punt om over al uit te stappen.

Het constante gezeur, het telkens weer onderuit gehaald te worden,
totale gebrek aan respect of waardering…………..
Stuur op de fb van NLAB het berichtje door,
die wordt vandaag opgepikt en ik krijg sterke bemoedigende woorden mee.

Zet een stukje op mijn FB waarin ik mensen bedank
dat ze er toch voor me willen zijn,
en ook daar hartverwarmende reacties.
Dus: doe nog maar even door.

Maar dit verdrietige gevoel heeft me vandaag lam geslagen
maar niet uitgeschakeld want ik kom sterker terug.

Vanavond mezelf een absoluut zen moment gegund
die me weer liet zien:
dieren zijn veel leuker dan sommige mensen 🙂

XXXXXXXXXXX