Ben er aan gewend,
leven op het randje.
En 99% van de keren
gaat het dan net goed.

Maar soms denk ik wel eens
wat heb ik gedaan
om altijd maar te moeten vechten
terwijl ik altijd klaar sta voor anderen.

Het gevoel belazerd te worden
maar er geen bewijs voor kunnen krijgen.
Dat je liever ergens de stekker uit zou trekken
maar het dan nog meer kost dan het nu gaat doen.

De diagnose atrose
gosh die rijmt,
joh kan er 100 mee worden.
Maar lastig is het wel.
Mag ik nu eens een periode zonder lastig ???

Ieder die me kent schud zijn/haar hoofd
maar gaat ook verder met zijn/haar leven.
Als het niet aan je tafel zit,
k weet het, zelf ook schuldig aan gemaakt.

Maar t fijne ?
en die meen ik echt…..
verslaan kan men mij niet meer tenzij ze me iets af nemen
wat me zeer dierbaar is.
De rest?
is bijzaak omdat ik mijn tijd liever besteed aan wat mij dierbaar is.

k roep wel keertje zachtjes auw
en ga vervolgens door, zoals altijd.
maar wel met mijn keuzes.
XXXXXXXXXX