Eentje van al een aantal dagen oud:
zij heeft haar familie 100 km verderop zitten
haar moeder is ziekelijk maar broer woont er dichtbij
en gaat elke dag even langs om te kijken hoe t gaat.

Hoe gaat het met die van jou , vraagt ze.
En ik vertel van 2x achter elkaar naar Groningen
voor operatie, de zorgen die er achterweg komen.
TJA meid , zegt ze: vroeger de lusten nu de lasten………….
HUH??
hoezo??

Nou mijn broer kon vroeger elk weekend uit
mijn ouders pasten wel op,
wij moesten oppas regelen dus hij had de lusten
nu de lasten.
En dat zal bij jullie niet anders zijn.

Ik ben perplext………
Want het altijd mijn best gedaan mezelf te redden
en mijn ouders pasten hooguit op in noodgevallen.
In mijn hart vallen tranen om zoveel botheid
maar ze laat horen wie ze is.

Tuurlijk tot op zekere hoogte zorg je voor
maar wel binnen de grenzen van je kunnen toch?
We leven toch niet meer 80 jaar terug
al wil onze overheid dat nog zo graag ?
Want het gaat allemaal over de rug van vrouwen
ondanks de emancipatiemaatschappij die er nooit echt gekomen is
en dus ook niet werkt in de participatiemaatschappij.

Als vrouw moet je zorgen voor je ouders,
je partner als die achter gebleven is,
je kinderen,
graag er bij werken en als er tijd overblijft???
Ga je vrijwilligerswerk doen ………….
Leef je dan nog ? Ben je een beste en anders niet.

Maar haar botheid die stoelt op een stuk jaloezie
van haar naar haar broer waarmee ze nu rechtvaardigd
voor haarzelf niet heen te hoeven
giet ze over mij heen………………….
En ik sta er versteld van , vooral omdat ze zelf werkzaam is
in een maatschappelijk beroep.

Ben ik dan nu gek of is zij veel beter uit met zo’n karakter.

XXXXXXXXXX