t is al nacht als iemand die ik al tijdje volg
het bericht doorgeeft waar ze zelf
en anderen op zitten te wachten.
Het is een verlossing maar toch ook
verdrietig,
zij gaat haar moeder missen.

Vanavond hebben wij ons feestje
het etentje heb ik al afgeblazen
iets in me zei het niet te doen.

Omama en broer zijn er als t eerste.
Omama negeert me straal tot eerste visite er is.
In al die weken van mijn ziek zijn
heeft ze niet de moeite genomen om even te bellen
hoe het gaat.
Nu ik sinds dinsdag mijn gezicht weer heb laten zien?
Is het nummer weer bekend voor klusjes.

Broer gaat in bank zitten en ik schrik:
Wat een dikke kop, das van vet om zijn nek
en een buik waar een vrouw met 9 maand jaloers op zou worden
of net juist niet.
Wat heeft die de afgelopen weken gevreten?

Effin vrienden komen en ja hoor dan kunnen ze zo gezellig zijn.
Tuurlijk hoest en proest ik, en als ik keuken in loop
leveren Omama en broer een portie commentaar achter mijn rug
dat het zelfs eega te gek wordt.
Maar als ik terug kom?
Is er niets aan de hand.

Vriendin zegt later: Omama maakt zich zorgen om jou………….
want dat heeft ze gezegd.
Nou geloof me, dat doet ze niet.
Ze speelt een spel , ze doet voorkomen wat er in de werkelijkheid
niet aan de hand is.
Ze doet zich voor zoals ze vroeger was , maar naar mij in t echt?
Totaal anders, maar ja er zijn weer vreemden bij he.

En dan voel ik me verdrietig omdat iemand haar moeder missen moet
en missen gaat.
En ik die van mij al lang kwijt ben maar nog steeds als mijn moeder
door t leven gaat.
Het verschil met haar als er anderen bij zijn en als we alleen zijn
is niet te beschrijven.

t wordt tijd
voor een olifanten huid.
Morgen of liever vandaag is ze jarig
en ik heb geen kado……….
omdat het 2 jaar achter elkaar is afgekeurd.
Doe ik geen moeite meer.
De kersepit die ik haalde met vriendin vorig jaar
is wel geteld 1x uit het doosje geweest,
en daarna nooit meer.
Nu wil ze een poncho, en daar mag ik deze week
achter aan………..maar denk dat ik nog even te ziek ben.

XXXXXXXXXXX