K ben opgevoed in een gezin
waar vaders woord wet was,
moeders volgde ,
discussies tussen hen s’nachts werden
besproken.

Vaders werkte , moeders hielp mee
maar deed gezin.
Smeerde broodjes en zorgde.
Eigen verantwoordelijkheid?
Die kwam voor mij als meid zijnde
bij een jaar of 14.

Maar de jongens? Jazekers in de boerderij
maar voor de rest?

Tot zeg maar 4 jaar terug.
Mijn oudste broer nog lekker thuis,
jongste broer al lang en breed verdwenen.
Mama met 70 jaar ruim
maakt voor broer nog steeds bed op
hij kent werkelijk niets.
Maar moeders is dol op zorgen voor
maar eigen leven?
Nadat mijn vader 5 jaar terug overleed
zekers wel.

En dan krijgt zij Cva….
broer hier 8 maanden aan tafel
kan nog geen ei bakken.
stofzuiger? stofdoek?
nee computer met geen spelletjes
en ik mag oppakken en de zorg
verder dragen.

Het moment dat ik denk:
dit wil ik niet.
Broer: zo werkt een wasmachine
zo verschoon je je eigen bed.
en ook onze jongens moeten er aan geloven.
Geloof me die redden zich
als er met ons wat gebeurd.

Is mijn taak dan alleen zorgen?
Nee , dat vind ik niet.
IK vind namelijk dat ik ook prima
mijn eigen ding kan hebben buiten
gezin, man, werk, huishouden, boekhouding om.

En dat een ieder die vaart op mijn vleugels
zelf moet leren vliegen, moest ik ook
en alles wat ik doe ? Kan die ander ook.

Het eerste moment dat Omama thuis kwam
en het spinnerag als gordijnen voor de ramen hing?
Heb ik mij niet schuldig gevoelt.
En als ze nu tegen me zegt:
moet je broer dan alles alleen doen ?

Weet ik welke taak haar generatie volgt.
Alleen zit ik in een totaal andere wereld.
Zij snapt het niet, broer wilt liever anders
in zijn voordeel, net als de rest.

Maar weet je ?
Dat doe ik niet.
Al ben ik bijna 50
die gedachtengangen en generatiekloven
sla ik heel simpel over.
Doe wat moet, voor mijn gezin.
Mijn moeder heeft me zorg dragen geleerd
en ook een voorbeeld gegeven
hoe het niet moet.

Dus doen mijn mannen,
hun eigen bed, hun eigen kamer
helpen mee in keuken
en kunnen koken.

🙂