K mag niet zeuren, niet klagen,
want hier gaat immers alles nu de goede kant op.
Oudste werkt, jongste gaat voor zijn opleiding eindelijk,
eega zijn kansen lijken goed………….

En toch val ik af en toe
in een soort zwart gat.
Dan mis ik onze Blacky
die nooit iets van me hoefde
alleen een knuffel en even samen zijn.
Die me aan kon horen als ik vertelde
hoe ik me voel of wat ik dacht.
Mijn emoties kom ik niet aan toe,
er is altijd iemand of iets
wat ‘belangrijker ” is.

De mannen hebben t druk , zo een ieder met zijn eigen
en zijn me alleen nodig als even niet zo goed gaat,
of er wat geregeld moet worden.
Bij Omama is t zelfde verhaal,
haar verhaal, haar klusjes …………..

Dan komt er de vraag :
wat wil je voor Moederdag?
Nou niets wat te koop is?
een paar blauwe ogen kijken me aan, hoezo?

Dat jij zonder verder gedoe en gezeur je opleiding afmaakt.
Dat je broer zijn rijbewijs haalt zodat ik keer niet hoef te rijden.
Dat je vader het werk houdt wat ie nu heeft zodat die zijn eigen weer heeft.

Maar het aller liefste ?
een beetje aandacht, respect en oprecht vragen hoe t is.
En als t ff niet gaat niet te horen krijgen : tja
shit happens.

K geef dingen op voor, maak dingen rond voor,
regel dingen voor, zorg voor, doe klusjes voor.
Mijn vierkante meter ligt vol met vragen van anderen
die ik met Liefde beantwoord of invul.

Maar zo af en toe een oprechte knuffel
en dank je wel, omdat je er altijd bent ?
Zou best fijn zijn.

OH Blacky wat zou t fijn zijn om je even
vast te mogen houden, of liever ?
Doe maar niet.
Zal me alleen maar nog eenzamer voelen denk ik.
Maar soms, zo heel af en toe, voel ik me gewoon
verdrietig en alleen…………………….
sorry.

XXXXXXXXXXXX