Vanavond na het eten
het gebruikelijke even binnen wippen
bij Omama.
´t is geen controle maar toch even kijken
even bijpraten omdat ze vanmiddag
op bezoek ging.
Even haar , haar verhaal laten doen.

Ondertussen kijkt ze naar buiten,
gosh kijk, het lijkt wel een lijkwagen.
Sterker nog, het is er een.
Maar die draait weg en we praten door.
Als ze plots ziet dat de auto
onze doodlopende weg op komt.
Die is dus zoekende.
Loop jij even heen?
Dat is een moment
tussen verwarring
tussen niet willen en toch hulp verlenen.

Tuurlijk ga ik
en vraag ik wie zoekt U?
In mij kriebelt bij die vraag een stukje humor
die zullen ze zelf wel weten.
Dus herhaal,
Welk adres moet U zijn?

hij noemt een naam en die zegt me niets
geef me een adres,
en aan de hand van nummer weet ik
welke kant hij op moet.
Inmiddels is Omama ook erbij gekomen
zij kent die mensen wel.

Ook eega en oudste
komen erbij, ´t is toch een soort auto
die je niet graag bij je voor de deur ziet.
Mensen uit het dorp aan de overkant
staan te kijken tussen de bomen door.
Ik begrijp dat wel.
Chauffeur verontschuldigd zich voor het feit
dat het ons deed schrikken
heel goed opgemerkt van die beste man,
maar niet te voorkomen als je met zo´n auto
aan het zoeken komt 😉

Ze vertrekken in volle vaart achteruit
en ik verbaas me nog dat ie ook zo hard kan
dom, weet het 😉
En oudste ziet mensen kijken,
hij roept uit impuls:
Wij leven allemaal nog hoor!
Daar krijgt ie van mij een lik op stuk
en die snapt ie later zelf ook.

maar ook die kan ik me voorstellen.
En we zijn allemaal even samen
alleen met onze gedachten.
De opmerking van eega naar chauffeur
met de hoop dat het nog heel lang gaat duren
voordat ze echt bij ons moeten zijn,
voelt als magere hein.

In deze 5 minuten had ik meer kriebels
dan gister in een uur.

XXXXXXXXXX