In de spaarzame tijd die ik heb, tref ik haar.
Ken haar al zo lang en zie de groeve op haar gezicht.
Schrik er beetje van , en iets houd me tegen om door te lopen
met een simpel hallo.
Verrast en bijna betrapt kijkt ze op………och heden lieverd
wat is er ?
Haar blauwe ogen vullen zich met tranen , tranen die ze dapper
achter wegkijken en een glimlach probeert te verstoppen.
Het lukt haar niet, ze zitten te hoog.

Kom is wicht, kom even zitten en vertel me als je wilt ?
En na een hapering komt er een waterval van woorden,
van tranen, van emoties, van verdriet en ellende.
Oh ze is dapper en vecht maar de schulden krijgen haar eronder
de opgelegde verplichtingen maken dat ze niet meer doet
wat goed is voor haar, omdat ze die medicatie zelf moet betalen nu.
En nu zijn ook nog de schoenen van haar meisje stuk.
Haar meisje, waar ze alles voor doet tot haar laatste snik figuurlijk nu.
Mijn hart breekt.

Haar t wel willen maar niet kunnen, haar er willen zijn voor , haar vechten
en dan komt er een haat stroom over zij die……….
alles maar krijgen.
Ik begrijp haar volkomen, k snap heel goed dat deze gedachten voorbij komen.
Weet een plekje met , geef haar t geld wat ze nodig is, zodat ze laarsjes kan kopen
gevoerde laarsjes zodat haar meisje warme voetjes heeft.
Warme voetjes zijn zo belangrijk………..en thuis ?
Thuis zeg ik niets.

Maar herken de dankbaarheid na de vele vuilniszakken die we kregen.
Want je warmt niet alleen lijven maar ook harten.
En ik ben dankbaar, voor t feit dat wij die zone uit zijn,
en dat ik in ieder geval voor 1 meisje en haar mamsie wat kon doen.
Het blijft me wel bij en achtervolgen.

De dag er na ga ik verder met waar ik mijn benen onder heb.
t is pauze en genoeglijk peuzel ik mijn plakje brood met mijn soeppie.
We zitten naast elkaar en de begroeting is schuchter.
Ze lacht een keer en wend zich beleefd af.

Een jongen komt bij ons staan en vraagt beleefd of hij een vuurtje mag.
En spreekt me gebrekkig aan, dat is mijn moeder zegt ie.
Ik kijk hem aan, het is een jongen waar je als moeder trots op zou zijn.
Niet alleen in uiterlijk maar ook in zijn beleefd zijn, zijn poging
tot contact maken.
Draai me halve slag om , en kijk in 2 ree bruine ogen en een gezicht
die absoluut niet de leeftijd verraad van het moeder kunnen zijn van.
Mag ik met je praten , vraagt ze ………….natuurlijk mag dat.

En ze verteld.
Hoe ze vertrok met haar zoon van 16 omdat hij het leger in moest.
En als hij weigerde dat hij dood geschoten zou worden.
hoe ze haar man en 2 dochters achter moest laten.
2 bruine ogen vullen zich met tranen, die ze dapper achter moed
en een glimlach probeert te verbergen.
Ze verteld en ik complimenteer haar met haar perfecte Engels.
Glimlachend verteld ze dat ze 20 jaar Engelse lerares was………….

Ze verteld over haar reis, over wat zij hier paradijs vind.
Hoe dankbaar ze is, dat ze nooit meer terug mag omdat ze illegaal
gevlucht is en dus geen paspoort heeft.
Hoe ze haar zoon gered heeft, contact houd met haar man en in een
gesprek de kogels hoort fluiten op de achtergrond.
K zie de angst , de pijn in haar ogen en ook hier een moeder verscheurd
in keuzes met al haar verdriet.
Maar ze verteld me ook haar wens, hoe ze hier wil helpen, lesgeven
aan ook Nederlandse mensen als ze zouden willen.
Omdat ze zo graag iets terug wil doen.

Deze kan en mag ik niets geven , dan mijn begrip,
en ik denk na : stel dat ik vluchten moet en ik mag maar 1 mee nemen.
K zou de keuze niet kunnen maken denk ik,
mijn hart breekt……………

Het zijn niet mijn problemen in de zin van,
maar k weet heel erg goed wat het is als je je kinderen niet dat
kunt geven wat je graag zou willen.
dat je jezelf wegcijferd omdat er niet meer mogelijkheden zijn,
en je kinderen je eerste prio worden.
Hoe ouders keuzes moeten maken,
die eigenlijk in geen van twee gevallen nodig zouden moeten zijn.

Hoe macht, geld en grenzen bepalen wie , wat en waar belangrijk zijn.

Het verzet, verdriet, maar ook dankbaarheid en geluk?
K snap ze allemaal.

XXXXXXXXXXXX