Onze oudste is vandaag 19,
en onbewust kruip je toch telkens terug in de tijd.
Over hoe t ging, gegaan is , wat er achter aan kwam.
Hoeveel “geluk” we hebben gehad.
Dat ik altijd ben blijven geloven.
De hoop nooit op heb gegeven,
en ontzettend van ze hou.

De 4 eenheden die regelmatig voorbij komen
tegenwoordig, staan voor alles wat er voor gezorgd heeft
dat we de 2 knapen mochten krijgen.
En dat ze het zo goed doen.
Dat er geen zichtbare schade is overgebleven
na oudste zijn geboorte verhaal.

En dat jongste het levenslicht mocht zien.

Ze zijn me dierbaar dat weet een ieder
maar slechts weinigen kennen het hele verhaal.
Dat is niet erg, dat is helemaal niet erg omdat ik nooit
gewild heb dat ze bekeken, veroordeeld of aangevallen zouden worden.
Maar  k heb het ook nooit gebruikt als excuus dat zij meer
of andere dingen mochten.

En zie daar:
2 pracht exemplaren die me trots maken.
XXXXXXXXXXX