En dan huil ik………..
niet van verdriet………
absoluut niet.

Nog geen 3 maanden terug
huilde ik, van puur verdriet.
Van niet meer weten.
Niet meer weten waar naar toe.

K was verloren, voelde me eenzaam,
alleen en had het idee dat ik toch wel
heel apart moest zijn.
K miste mijn grote vriend,
mijn steun en toeverlaat onze Blacky.
Al mis ik die? Nog steeds………….

Er kwam een verandering,
k stelde mezelf voor de keuze
om te veranderen wat kon
en los te laten wat niet mag zijn.

En die kreeg impact.

Gisteren een top gedicht in t openbaar
van onze jongste.
Afgelopen weekend top weekend met onze oudste.

Mensen die me benaderen via allerhande wegen,
omdat ze graag met me ‘praten”…..
Mensen die van me houden……..
om wie ik ben , niet om wie ik voor ze zijn kan.

Collega’s die contact met me zoeken……..
niet uit nieuwsgierig maar omdat ze me leuk vinden.
Mensen vinden me leuk !!!

Je snapt het niet als je opgroeit in een wereld
waar je er niet toe doet.
Waar je taken zorgen voor zijn.
Waar je vooral geen succes mag hebben
met totaal nutteloze dingen………….
volgens anderen.

Maar die nutteloze dingen,
brengen mij respect, Liefde , waardering
en t gevoel mezelf te mogen zijn.
K ben onbewust een stadium verder gekropen
van niet materialistisch , niet eigendom,
naar wat wel waardevol is.

En dat , door feitelijk maar 1 persoon,
die nog steeds niet weet,
wat ie gedaan heeft.
Ooit ga ik het zeggen , dat moment komt.
en wat ben ik dankbaar
voor alle mensen in mijn leven
van mijn kids, tot mijn vrienden, tot collega’s
een ieder die me accepteerd
zoals ik ben…………….

Maakt me dankbaar sterk maar soms
ook verdrietig dat me t in mijn jonge leven
nooit gegund is.

Effin k leer , en hier ben ik nooit te oud voor.

Dank jullie wel lieverds
Voor terug geven.

XXXXXXXXXXXXXX